Tate Modern Gallery
W dniu 13 stycznia 2015 roku przed koncertem w Royal Festival Hall w Londynie odwiedziliśmy zupełnie przypadkowo galerię Tate Modern. Koncert zapowiadał się wyśmienicie, ale wizyta w Galerii (mimo, że była supportem) stała się tym, czym koncert Jimiego Hendrixa zagrany przed występem The Who na festiwalu muzyki pop w Monterey w 1967 roku. Paradoks wizyty w Tate Modern polega na tym, że arcydzieła sztuki współczesnej tam zebrane, rozbudzają emocje, eliminując intelekt i tym samym doprowadzając do kulminacji umysł, uwalniając go z ciasnych ram. Innych od tych, w których osadzone są obrazy Salvadora Dali czy (moich ulubionych) Wassilya Kandinskyego i Kazimira Malevicha. Oprócz tych dwóch jest jeszcze inny akcent rosyjski, a raczej radziecki. Jak wiadomo Pablo Picasso był przedstawicielem wielu nurtów w sztuce, w tym również tego, co nazywany jest komunizmem. A w Tate Modern to nie jedyny przedstawiciel tego politycznego nurtu. Naprawdę sporym
zainteresowaniem cieszą się plakaty propagandy komunistycznej, które zajmują dobrych parę ścian. Jest w galerii także polski akcent i można obejrzeć film dokumentalny o Arturze Żmijewskim, ale nie o aktorze, a o tym drugim. Na szczęście nie każdy Artur Żmijewski, to ojciec Mateusz… RZ