W dniu 7 maja 2014 r. pojechaliśmy do Galerii SD obok Pałacu w Wilanowie na wernisaż wystawy Jacka Maślankiewicza pod tradycyjnym (u Jacka) tytułem “Święte obrazki i obrazy”.
Z Jackiem mieszkaliśmy na jednej ulicy na Bielanach, prawie naprzeciwko siebie. Ja mieszkam tu nadal, on już niestety nie. Kiedyś jego ojciec Ireneusz, zwany przez nas, sąsiadów, Panem Renkiem, poprosił mnie, abym zawiózł parę jego obrazów do Bielańskiego Domu Kultury na Goldoniego, gdzie organizowano mu wystawę. Miałem wtedy poloneza, więc po złożeniu tylnych siedzeń wszystko elegancko się zmieściło. Na miejscu pomogłem zanieść płótna i je rozpakować. Trochę z ciekawości, bo wstyd się przyznać – znałem wtedy twórczość Jacka bardzo dobrze, ale jego ojca wcale. Kiedy rozstawiliśmy obrazy pod ścianami, padło oczywiście sakramentalne pytanie, jak mi się podobają. I wtedy ja, jak to ja, palnąłem głupio i bez zastanowienia i sensu, że Jacek maluje chyba lepiej…
“Naprawdę pan tak uważa?” – zapytał pan Renek, patrząc mi głęboko w oczy. Zacząłem coś kręcić i ściemniać, bo przecież nie chciałem mu zrobić przykrości, a obrazy – głównie wysypiska śmieci – nie były wcale złe. Ale on przerwał mi, objął mnie jakoś tak serdecznie i rzekł (pamiętam to doskonale): “Wie pan co? Nikt nigdy nie powiedział mi czegoś, co by mnie bardziej ucieszyło!… Całe życie pragnąłem, żeby Jacek malował i żeby to robił lepiej ode mnie”.
Taki był Pan Renek. I jak tu, mając takiego ojca, nie zostać świetnym malarzem. AZ